Маё дзяцінства і свядомае жыццё прайшло на вуліцы Чкалава, якая раней называлася беларускім словам Весялуха. Гэта вуліца пачала будавацца ў 30-я гады ХХ стагоддзя, калі сялян калектывізавалі. Тут на Чкалава і зараз жыве мае маці і мой брат са сваёй сям’ёй. Таму пытанне дарог па Чкалава і каля яе меня хвалюе увесь час.

Калі ў дзяцінстве хадзіў вучыцца ў 3-ю васьмігадовую школу да 1974 года, то за нашым домам было поле, на якім людзі вырошчвалі для сябе бульбу і іншую гародніну. З пачатку 70-х гэта поле пачалі забудоўваваць. Спачатку ўтварылася 1-я Міра, потым 2-я, 3-я і нарэшце ў 80-х гадах 70 год Кастрычніка.

Прайшло больш 40 гадоў, як існуюць гэтыя вуліцы, а жыхары увесь час маюць праблемы з дарогай да свайго дому. Калі ў 2014 годзе праходзілі Дажынкі, то стан дарог палепшылі. Толькі зараз яны, як ўсе грунтовыя без асфальта дарогі ў час аўтамабілізацыі з 90-гадоў, у кепскім стане. Асабліва вясной і восенню

Мяркую, што калі не хапіла амаль 27 гадоў зрабіць іх добрымі цяперашняй мясцовай уладзе, то і сёння на гэта мала шанцаў. Ды і тыя ў каго ёсць зараз грошы цяперашняй тутэйшай вертыкалі не дапамогуць.

І вось якія «маляўнічыя» відарысы атрымаліся.

Вуліца 70 год Кастрычніка

Праезд з 2-й Міра на 3-ю Міра

Вуліца 1-я Міра

Вуліца 2-я Міра

Пляцоўка для збору смецца каля вуліцы 3-я Міра

Грамадзянам Гарадка варта аб’ядноўвацца для пабудовы Новай Беларусі. І трэба ствараць сучасную сістэму кіравання, а не вертыкаль улады,я кая паказала сваю неэфектыўнасць і пачварнасць за чвэрць стагоддзя.

Гэта не экстрэмізм і не тэрарызм, калі выбаршчыкі жадаюць, каб іх галасы лічылі, а не запісвалі, як скажуць начальнікі зверху. Бо без падліку галасоў у нас не выбары, а імітацыя. Але трэба не імітаваць жыццё, а праводзіць чэсныя і адкрытыя выбары, ствараць мясцовае самакіраванне, ўключаць грамадзян у працэс прыняцця рашэнняў у раёне, горадзе, вобласці.

Як гэта робіцца ў еўрапейскіх краінах...

Леанід Гаравы, фота аўтара